برگی از یک کتاب
وظیفه تشکیل و حفظ تیم هیچ وقت تمام نمی شود.نه تنها ممکن است آسیب دیدگی پیش بیاید یا در طول یک فصل طولانی بازیکنان خسته شوند، بلکه باید با زمان هم جنگید.همیشه جوان ترهایی هستند که می خواهند هر طور شده به تیم اصلی راه پیدا کنند.در مقابل، بازیکنانی سی سال به بالا هستند که شاید سالها مهره های کلیدی باشگاه محسوب می شدند.ولی حالا دیگر به بازنشستگی نزدیک می شوند.بنابراین تیم های برتر دائم در وضعیت تغییر و تحول هستند.و بیچاره آن مربی که فکر می کند یک بازیکن خاص می تواند تا ابد بازی را ادامه دهد.من همیشه به دنبال بازیکنان جدید برای تیم اصلی بوده ام .چه آن هایی که تربیت یافته خود منچستریونایتد بودند و چه از جای دیگر.هر وقت به بازیکنی با توانایی خوب بر می خوردیم، سوالی که ناگفته در ذهن من می چرخید این بود که آیا او می تواند بهتر از یکی از قدیمی های تیم خودم بازی کند؟
این مسئله هم برای یک دروازه بان ذخیره اتفاق می افتد و هم برای یک مهاجم با استعداد.یکی از روش هایی که با استفاده از آن خود را مجبور به صداقت می کردم، پرسش از خودم بود که کدام یک از بازیکنان ما ممکن است پیشنهاد بهتری از رئال مادرید یا آ.ث. میلان یا هر تیم دیگری که آن سال قهرمان اروپا شده بود، دریافت کنند.این تمرین ذهنی همیشه به من کمک می کرد که بهتر نقاط ضعف تیم را ببینم. هر وقت تیم را میچیدم، حواسم بود که حتما چند بازیکن با قابلیت انجام چند کار داشته باشیم که بتوانند در هر پستی بازی کنند.این بازیکن ها انعطاف بیشتری در اختیار مربی قرار می دهندقابلیت دیگری که برایم مهم بود، اعتمادم به بازیکن بود.من کسی را می خواستم که برای بازی در هر مسابقه ای آمادگی داشته باشد.هیچ کس نمی خواهد سازمانی را اداره کند که فعالین اصلی آن سه روز در هفته با تاخیر سرکار می آیند.توان بالا هم یکی دیگر از خصوصیات کلیدی بازیکنان برتر است.چیزی که گزینه های بیش تری در اختیارم قرار می داد و اجازه می داد تیم را با بازیکنانی به زمین بفرستم که بیشتر با هم آشنا هستند.
کتاب “رهبری” نوشته الکس فرگوسن
فصل چهارم: کارتیمی – مشارکت دیگران
ترجمه شایان سادات – انتشارات میلکان