کجا شنیدید یا دیدید که امید و هدف و عشق و رشد و زندگیو به کسی هدیه کرده باشند؟خوب شاید یه تربیت خانوادگی بتونه ما رو از کودکی به این مفاهیم نزدیک تر بار بیاره ولی نه اینکه اینا یه هدیه الهی باشند.و باید به دستشون آورد شاید برای بعضی راحت تر و بعضی سخت تر!یه سوال!چطوره که اگر زندگی صورت و چهره زیبایی به ما هدیه نکرده باشه به هزارو یک راه دست می اندازیم که زیبایی رو برای خودمون بسازیم.ولی اگر زندگیمون زیبا نباشه تنها راهکار ما میشه گله کردن یا سوختن و ساختن؟!!شاید این روزا تلاشمون اون اندازه که باید جواب نمیده.شاید حق همه ما بیش باشه ولی این معنیش نیست که پا پس بکشیم، اونم از زندگی خودمون!!نا امیدی دادن یه امتیاز بیشتر به هر کس و هر چیزیه که می خواد جلوی موفقیت ما بایسته.
